,,Meestal vergis ik me niet. Ik kijk goed. Is een man zenuwachtig? Welke voorwerpen liggen er in de auto? Het gebeurt wekelijks dat ik een mes of wapen zie liggen, dan stap ik niet in. Als we het eens zijn over de prijs, rijden we naar een donker, stil plekje. Meestal buiten de stad.”

Sandra tippelt. Omdat ze geen pasje heeft voor de tippelzone, doet ze dat in Nijmegen illegaal. Hoe het is om te werken binnen de veilige grenzen van een tippelzone weet ze ook, want in Utrecht heeft ze wél een pasje. Daar werkt de 40-jarige Nijmeegse haar klanten af op een industrieterrein met afgeschermde parkeerplekken. Er zijn hulpverleners in de buurt en ze kent de andere vrouwen die er werken.

Maar de tippelzones staan op de tocht. Zowel die in Utrecht als in Nijmegen worden gesloten als het aan het stadsbestuur ligt. Sandra vindt dat geen goed idee.

Tien minuten rijden, kwartiertje werken

,,Ik voel me in Nijmegen niet op m’n gemak, maar ik werk er toch, omdat ik hier woon. Het liefst zou ik ook in Nijmegen op de tippelzone werken, maar daar worden al een hele tijd geen nieuwe pasjes meer uitgegeven. Daarom sta ik in Nijmegen aan de rand, of precies op de rand, van de tippelzone. Ik mag niet naar de huiskamer waar de hulpverleners en andere vrouwen komen en ik kan ook geen gebruik maken van de beveiligde loods, de afwerkplek. Daarom moet ik met mijn klanten meerijden om buiten de stad een plek te zoeken. Tien minuten rijden, een kwartiertje werken en terug. De mannen vinden dat niet erg, want die vinden het niet fijn de loods in te gaan, maar voor mij is werken op de tippelzone veiliger.”

Heroïne en basecoke

Zoals Sandra zijn er nog veertien vrouwen die wel in Nijmegen tippelen, maar geen toestemming hebben om van de voorzieningen aan de Nieuwe Marktstraat gebruik te maken. Dertien andere vrouwen hebben wel een pasje en daarmee toegang tot de faciliteiten; voorheen waren dat er veel meer. Sandra: ,,De meeste vrouwen die ik in Nijmegen zie, zijn verslaafd aan heroïne of basecoke en doen alles voor een shot. Ze verdienen geld, bellen een dealer en gebruiken.”

Het stadsbestuur wil die schrijnende situatie stoppen. Er is 1,5 miljoen euro uitgetrokken voor een hulpproject waarbij de vrouwen in een beschermde omgeving kunnen afkicken. Tegelijk kunnen de afwerkloods en de huiskamer gesloten worden, is het plan van burgemeester en wethouders.

Mooie gedachten, maar ze zijn niet realistisch, zegt Sandra. ,,Als die vrouwen ander werk willen doen, hadden ze dat al wel gezocht en iemand die dat niet wil, kun je niet laten afkicken. In Utrecht is een heel mooi uitstapprogramma, maar er hebben maar acht van de zestig tot zeventig vrouwen gebruik van gemaakt. De anderen blijven gebruiken en blijven zich aanbieden, maar dan onveilig.” De meerderheid van de Nijmeegse gemeenteraad vreest dat dat in Nijmegen ook gaat gebeuren.

‘Ik wil niet stoppen’

En niet álle vrouwen zijn gedrogeerd. Sandra heeft het geld niet nodig voor drugs, maar gebruikt het om haar inkomen aan te vullen. Ze heeft een parttimebaan in de gezondheidszorg en woont in een normale woning met haar drie kinderen. Als de tippelzones sluiten – ook die in Utrecht gaat dicht – betekent dat niet het einde van haar sekscarrière. ,,Ik wil helemaal niet met dit werk stoppen.”

Het is bij haar leven gaan horen, lijkt het. Haar verhaal begint met een gruwelijke episode, waarin ze als 15-jarig Haags meisje door een fout vriendje wordt uitgebuit. ,,Hij was een loverboy die me de aandacht gaf die ik thuis niet kreeg en dwong me achter de ramen in Antwerpen te staan. Ik hield er niks aan over. Ik kreeg 5 gulden per dag om eten te kopen en dat was het. Drie jaar lang sliep ik achter het raam, in datzelfde bed waar ik zeven dagen per week moest werken.”

Ze vertelt dat ze werd gered door een Antwerpenaar met wie ze vertrouwd raakte. Geen klant, maar iemand uit de buurt. Hem vertelde ze dat ze onvrijwillig achter de ramen stond. ,,Toen die loverboy daar achter kwam, heeft hij me in Arnhem achter het raam gezet, maar de man uit Antwerpen heeft me opgezocht. Hij is alle bordelen langsgegaan tot hij me vond. Hij huurde een huis voor me in Den Haag en zei: ‘Je bent vrij.’ Hij hoefde er niets voor terug. Hij belt me een keer per jaar om te vragen hoe het met me gaat.”

Verslavend werk

Ze bleef prostituee. ,,Ik was al over een grens heen en wilde het geld nu voor mezelf verdienen. Soms, als ik naar mijn leven kijk, denk ik dat ik mijn leven hieraan heb vergooid. Ik zou het niet opnieuw doen, maar ik vind het voor nu wel oké. Dit werk is verslavend, dat speelt ook mee. Iedereen vindt je mooi en lief en dat is leuk. Ik voel me geen oud vuil. Wat ik doe, geeft juist macht. Zij willen iets en ik hóéf niet met ze mee te gaan.”

Natuurlijk, zegt ze, er zijn klootzakken bij. ,,Als je dit werk doet, heb je geen hoge dunk van mannen.” Ze vertelt over de man die al veertig jaar getrouwd was en wiens vrouw op sterven lag toen hij zijn gerief zocht op de tippelzone. ,,Hij zei: ‘Ik ga niet de hele tijd haar hand vasthouden.’ Ik had mijn geld al gehad en zei tegen hem: ‘Je verdient niet eens een vrouw die je veertig jaar trouw is. Het is vreselijk wat je nu doet!’”

Net zo bizar was de keer dat een man met een drie maanden oude baby op de achterbank van haar diensten gebruik wilde maken. ,,Ik heb hem gezegd dat hij weg moest gaan en ik anders de politie zou bellen. Hij nam toch een verslaafde vrouw mee. Ik heb de politie gebeld en die heeft zich ermee bemoeid.”

Alle tenen gebroken

Soms doen mannen haar pijn. ,,En drie jaar geleden wilde iemand in Nijmegen heel hard met me wegrijden. Toen ben ik uit de auto gesprongen en heb ik al mijn tenen gebroken. Ik kon amper meer lopen en heb een taxi gebeld om me naar huis te brengen.”

Het risico dat iemand met haar wegrijdt of haar geweld aandoet, is er niet op een tippelzone en daarom moeten ze blijven, betoogt Sandra. Dat vindt ook Wild Thing, een belangenorganisatie voor sekswerkers. Sandra: ,,Het lijkt of stadsbestuurders vergeten waarvoor die tippelzones in eerste instantie gekomen zijn, namelijk om vrouwen een veilige werkplek te bieden.”

Bron: De Gelderlander.nl